Krzysztof Słupianek, Michał Starosolski
Abstrakt: Od początku ogłoszenia stanu pandemii SARS-CoV-2 i zamknięcia działalności pierwszego ogniwa kontaktu osób starszych z ochroną zdrowia, w postaci Podstawowej Opieki Zdrowotnej. Pojawiły się komplikacje, które dotknęły ogół społeczeństwa i obciążyły znacznie system przed i wewnątrz szpitalnego ratowania życia ludzkiego. Zespoły Ratownictwa Medycznego i Szpitalne Oddziały Ratunkowe oraz wyspecjalizowane do działań związanych z funkcjonowaniem tego systemu Izby Przyjęć szpitali działających w ramach Państwowego Ratownictwa Medycznego, zostały przeciążone wykonywaniem czynności, dalece odbiegającej od tych, co do których zostały powołane. Panujący chaos i brak koordynacji oraz poprawnego funkcjonowania w sektorze publicznym ochrony zdrowia, doprowadził do przerzucenia obowiązków przychodni i ośrodków zdrowia na wskazane powyżej podmioty, czego efekt odczuli pierwszej kolejności sami pacjenci, a w drugiej personel medyczny tych podmiotów. W proponowanym artykule, autorzy skupili się na zaprezentowaniu rozwiązań stosowanych częściowo w krajach anglosaskich oraz nowatorskim podejściu do wykonywania zawodu Ratownika Medycznego, poza systemem przed szpitalnym związanym z Ratownictwem Medycznym w Polsce. Zmiany te, w dużej mierze opierają się na uporządkowaniu zagadnień w funkcjonowaniu stacjonarnej i wyjazdowej opieki nad pacjentem oraz utworzeniem nowego zawodu medycznego, dedykowanego w większej części Ratownikowi Medycznemu, który w ramach tej koncepcji może wykonywać dodatkowe czynności zarówno medyczne, jak i administracyjne.
